Bujnie rozwijająca się w Polsce animacja kultury to dziś wiele lat doświadczeń konkretnych działań, ale także wyrastającej z nich refleksji teoretycznej. W tym kontekście kultura pojmowana jest na sposób antropologiczny – jako całokształt tego, co tworzą komunikujący się ze sobą ludzie. Celem proponowanego zbioru artykułów jest refleksja nad tym, jaką rolę w tej dziedzinie mają do odegrania państwowe instytucje kultury. Największą i najbardziej skomplikowaną siecią takich instytucji jest w Polsce sieć bibliotek publicznych, których rola polega nie tylko na gromadzeniu i udostępnianiu publikacji odpowiadających potrzebom danej społeczności, ale także na animacji kultury lokalnej. Chcielibyśmy skonkretyzować tę skądinąd szczytną ideę, stawiając pytanie o to, w jaki sposób podstawowe działanie tego rodzaju instytucji, a więc animacja lektury, jest narzędziem, pretekstem bądź środkiem do twórczego działania w lokalnej społeczności z uwzględnieniem jej kulturowej specyfiki (wykluczeni, mniejszości, tradycje regionalne etc.). Nasze spojrzenie skupia się na bibliotekach, ale problem stawiamy szerzej – co wiedza antropologiczna pozwala nam powiedzieć o kulturotwórczej roli takich instytucji (zwłaszcza państwowych instytucji kultury), które nie są popularnym przedmiotem dociekań antropologów czy kulturoznawców. Publikowane wyniki ilościowych i jakościowych badań współczesnej polskiej kultury czytelniczej budzą emocje wynikające z dotknięcia ważnych punktów zbiorowej samowiedzy Polaków; analiza dyskursu animacji lektury w Polsce jest dobrym sposobem na obnażenie dynamiki i napięć rządzących tą sferą rzeczywistości (ze wstępu dr. Romana Chymkowskiego).