Przedstawiony blok tematyczny składa się z tekstu teoretycznego, będącego rodzajem „manifestu” lub – mówiąc skromniej – propozycji metodologicznej, oraz ośmiu szkiców ilustrujących, w oparciu o studia przypadków, badania prowadzone przez członków i współpracowników zespołu. Otwierający numer tekst teoretyczny stanowi próbę syntetycznego spojrzenia na różnorodne „projekty nieudane”; jest zarazem refleksją nad formą i przyczynami ich „nieudolności”. Proponujemy w nim rozumienie kultury wernakularnej nie jako reliktu przeszłości czy zjawiska marginalnego wobec nowoczesnej kultury, lecz – przeciwnie – jako odpowiedzi na wyobcowanie wynikające ze złożoności współczesnego świata i próbę poradzenia sobie z jego wyzwaniami przy użyciu prostych, dostępnych dla każdego środków. Choć nie sposób wskazać jednoznacznej definicji obejmującej wszystkie tego rodzaju fenomeny, można zauważyć łączące je podobieństwo rodzinne, wyrażające się przez zestaw sześciu „osi interpretacyjnych”, stanowiących istotne cechy kultury wernakularnej: nieautonomiczność, emergentność, swojskość, amatorskość, nieświadomość własnych ograniczeń oraz subwersywność strukturalną (ze wstępu do numeru).