Nie ma przesady w stwierdzeniu, że przedsięwzięcia tego formatu co Europejski Kongres Kultury otwierają badaczom niezwykle dogodne (bo skompresowane w czasie i przestrzeni) i szerokie zarazem (z uwagi na różnorodność zdarzeń artystycznych i edukacyjnych towarzyszących debatom kongresowym) pole namysłu. Namysł ów, jak to zwykle bywa w przypadku połączenia ról uczestnika i obserwatora jakiegoś wycinka teraźniejszości, przybiera postać selektywnego i wstępnego rekonesansu, zapośredniczonego przy tym, bo już przecież poddanego teoretyczno-diagnostycznym kompetencjom organizatorów Kongresu i zaproszonych przez nich kuratorów.