Elżbieta Wysocka sugestywnie pokazuje zmianę tradycyjnej postaci dzieła – opartej na trwałości jego fizycznego fundamentu – na współczesne formaty cyfrowe, będące odwrotnością cech konwencjonalnych. Niezmienne pozostaje najważniejsze pytanie archiwisty – konserwatora o zachowanie tożsamości dzieła, jego niezbywalnych właściwości w procesie „przepisywania” na nowy nośnik.

Podstawą proponowanej przez autorkę teorii i praktyki konserwatorskiej jest przeformułowana refleksja o sztuce.

To książka bardzo na czasie, kompetentna i frapująca.
Prof. Maryla Hopfinger-Amsterdamska