KTO SIĘ LUBI, TEN SIĘ CZUBI

KTO SIĘ LUBI, TEN SIĘ CZUBI
il. Marcelina Jarnuszkiewicz
Czasownik CZUBIĆ SIĘ odnoszono najpierw do walczących kogutów, które „brały się za czuby”, czyli dziobały się po czubach, grzebieniach, umieszczonych – jak wiadomo – na czubkach kogucich głów. W drugiej połowie XVIII w. i na początku XIX w. funkcjonowały również rzeczownik plurale tantum CZUBY o zn. ‘kłótnia, bójka’ i frazeologizm IŚĆ Z KIMŚ W CZUBY ‘wszczynać kłótnię, bójkę’.
Źródło: [SO PWN; SJP PWN; USJP; NSPP; WSPP; Baza CKS]