Ignacy Jan Paderewski, premier rządu II RP, szef MSZ, polityk niepodległościowy, wybitny pianista, kompozytor

Ignacy Paderewski jeszcze przed rozpoczęciem I wojny światowej zaangażował się w działania mające na celu odrodzenie polskiej wspólnoty i Rzeczpospolitej. W Krakowie ufundował pomnik upamiętniający przełomowe zwycięstwo w dziejach oręża polskiego, czyli bitwę pod Grunwaldem. Odsłonięcie Pomnika Grunwaldzkiego w 1910 r. stało się wielką patriotyczną manifestacją.

W 1915 r. wraz z noblistą Henrykiem Sienkiewiczem założył w Szwajcarii Komitet Generalny Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce, który przekazał Polakom 20 mln franków szwajcarskich. Każdy koncert w Ameryce wykorzystywał do szerzenie idei niepodległej Polski. Jako wpływowy artysta przekonał do niej Edwarda House’a, doradcę amerykańskiego prezydenta Wilsona. Tak tłumaczy się obecność postulatu przywrócenia niepodległego państwa polskiego z dostępem do morza w tzw. 14 punktach Wilsona, programie światowego ładu po zakończeniu I wojny światowej. W sierpniu 1917 r. Paderewski został przedstawicielem Komitetu Narodowego Polski z Romanem Dmowskim na czele.

Powrót Paderewskiego do Gdańska w grudniu 1918 r. był niemal tak ważny jak wcześniejsze pojawienie się w Warszawie Józefa Piłsudskiego. Powitanie zgotowane Paderewskiemu w Poznaniu stało się impulsem do wybuchu powstania, określanego jako jedyne zwycięskie w naszej historii. Wielkopolska powróciła do macierzy.

Niebagatelna była również rola Paderewskiego w mediacji pomiędzy Józefem Piłsudskim i Romanem Dmowskim. W ten sposób udało się zażegnać spór pomiędzy dwoma najważniejszymi obozami politycznymi w odrodzonej Polsce.

Paderewski stanął na czele rządu zgody narodowej, pełniąc jednocześnie funkcję ministra spraw zagranicznych. To właśnie delegacja tego rządu z Ignacym Paderewskim na czele brała udział w konferencji pokojowej w Wersalu. Podpisanie traktatu potwierdziło niepodległość państwa polskiego i jego powrót na mapę Europy.