Jan Holoubek kroczy własną, reżyserską drogą.

Nie jest twórcą, po którym oczekiwalibyśmy dusznego kina artystycznego, zmagań się z formą i kreowania innowacyjnego języka obrazowego.

Przeciwnie, Holoubek chce być najlepszym z możliwych rzemieślników. To świetnie wykształcony i błyskotliwy warsztatowiec, którego w naszym kinie tak bardzo brakowało.

W serialu „Wielka woda” i „Rojst”, również w, do pewnego stopnia, „25 latach niewinności. Sprawie Tomasza Komendy”, pokazał, że znakomicie radzi sobie z kostiumową stylizacją. Potrafi przypominać światy, które są mu bliskie, stając się bliskimi również dla widzów.

Taki właśnie jest „Doppelgänger”, ciekawe połączenie thrillera i dramatu psychologicznego. Oglądamy bowiem zazębiające się gatunkowo i stylistycznie dwa świetnie opowiedziane filmy w jednym filmie. Pierwszy, to opowieść o dwóch światach, dwóch rzeczywistościach. Rzeczywistość pełna donosów, agentów specjalnych, raportów i tajnych akt, lojalek i bezpieki, wyjazdów zagranicznych i śledzenia niewygodnych świadków. Okrutne, fascynujące, niebezpieczne (norwidowskie „wczoraj to dzisiaj”?) podbrzusze polityki. Z drugiej strony, „Doppelgänger” jest  także przejmującym filmem o tożsamości, o zaniku tożsamości i o tożsamości ukradzionej. Co by było, gdyby ktoś ukradł nam nasze życie, przejął je, przywłaszczył sobie? Jak dalej żyć z takim balastem?

W tym ciekawie obsadzonym filmie (nawet epizody są tutaj znakomite, myślę na przykład o mikrokreacji Ewy Kolasińskiej), Jan Holoubek odnalazł świetnych sparing-partnerów w osobach Jakuba Gierszała i Tomasza Schuchardta. Spotkanie dwóch znakomitych aktorów, chociaż poza jedną sceną nie występują razem, znakomicie się dopełnia. Ma się wręcz wrażenie, że jako duet tworzą niezapomnianą relację w polskim kinie ostatnich lat. love/hate, wzajemne przyciągnie.

Łukasz Maciejewski