W słynnej autobiografii „Piękni dwudziestoletni” (1966), ale także portrecie pokolenia, które po II wojnie światowej konfrontowało się z komunizmem, stalinizmem, szarzyzną doby gomułkowskiej i emigracją, napisał:

„Stanowię produkt czasu wojny, głodu i terroru (…) nie potrafię wymyślić opowiadania, które nie kończyłoby się śmiercią, katastrofą, samobójstwem czy też więzieniem”.

Po powstaniu warszawskim Hłasko wraz z matką zamieszkał we Wrocławiu. Wychowując się bez ojca, zawsze najmłodszy w klasie, bronił się buntowniczą postawą. Usuwany ze szkół, z pracy, absolutnie nie pasował do kanonu socrealizmu i stał się jego zaprzeczeniem, choć jego pierwsze opowiadanie „Baza Sokołowska” (1954) powstało jeszcze w tym duchu. W Warszawie stał się sensacją towarzyską, a dzięki swojemu stylowi życia i ubiorowi – także symbolem nonkoformizmu. Gdy wyjechał w 1958 r. do Paryża, nazwano go „wschodnioeuropejskim Jamesem Deanem”.

Jego kariera, także scenarzysty, eksplodowała na krótko po odwilży 1956 r. „Ośmy dzień tygodnia” (1957) o życiu bez nadziei i ucieczce w alkohol zekranizował Aleksander Ford, ale zatrzymała go cenzura. „Pętlą” (1958) o alkoholizmie debiutował Wojciech Jerzy Has. O fatum ciążącym na straconym powojennym pokoleniu była debiutancka powieść „Następny do raju” (1958), sfilmowana jako „Baza ludzi umarłych”. 

Gdy opowiadanie „Cmentarze”, o tym jak byłego partyzanta, oddanego członka partii, spotyka fala represji za kilka słów prawdy – opublikowała paryska „Kultura”, władza nie chciała przedłużyć Hłasce paszportu. Poprosił o azyl w Berlinie Zachodnim i wyemigrował do Izraelu. Zapisem tamtego czasu są powieści „Wszyscy byli odwróceni” i „Nawrócony w Jaffie”, pokazujące pełne zagubienia życie emigrantów.

Walcząc z depresją i nałogami, leczył się w klinikach psychiatrycznych, dorabiał pracując fizycznie i popadał w kolejne kłopoty, zaprzepaszczając szansę na karierę w Hollywood. Dodatkowym ciężarem stało się poczucie winy za wypadek i śmierć

przyjaciela Krzysztofa Komedy, kompozytora. Zmarł dwa miesiące po nim, przedawkowując lekarstwa.

W Ameryce zdążył spełnić marzenie o licencji pilota. A w „Sowie, córce piekarza” (1967) opisał wyrzuconego z pracy dziennikarza, który wciela się w postać polskiego pilota RAF, aresztowanego przez stalinistów.